17 stycznia 2018 odbyła się premiera spektaklu "Ach, te kobiety” w wykonaniu szkolnego Teatru 19.99. Przedsięwzięcie to odbyło się w ramach Tygodnia Kultury. Unici mieli okazję zobaczyć zmagania swoich rówieśników, którzy w dość nietypowy sposób ukazali stereotypy dotyczące kobiet. Nie zabrakło tam scen z nutką ironii, ale również i żartów. Ponadto występ uzupełniły popularne utwory takie jak "Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał” Skaldów czy "Dach” Tabb & Sound’n’ Grace. Każdemu towarzyszył dobry nastrój. Był to czas pełen śmiechu, a przede wszystkim wyśmienitej rozrywki. Młodzi aktorzy sprawdzili się doskonale w tej roli.

Całość przygotowała Pani Prof. Justyna Malicka.

Zachęcamy do uczestnictwa w zajęciach teatralnych, gdyż są tego owocne efekty!

Premiera naszego spektaklu "Ach, te kobiety!" zapowiadała się obiecująco. I chociaż czas kurczowo nam się zmniejszał, nie odczuwałam żadnego stresu związanego z występem. W trakcie prób nie brakowało nam chwil pełnych śmiechu. Przygotowanie przedstawienia nie wiąże się przecież tylko z zobowiązaniem przyjścia na próbę i wypowiedzenia swojej kwestii w sposób odpowiedni do sytuacji na scenie, ale także wiąże się z przyjemnościami. Co więcej, dzięki próbom do sztuki zintegrowałam się z pozostałą częścią naszej ekipy teatralnej, oraz poznałam nowe osoby, które dołączyły do naszego teatru.

W dniu premiery, kilka minut przed rozpoczęciem, dopadł mnie lekki stres. Zastanawiałam się "Czy nie pomylę swojej kwestii?", "A jeżeli o czymś zapomnę? Wejdę w nieodpowiedniej chwili?". Jak się okazało, moje przypuszczenia okazały się błędne. Spektakl wyszedł fantastycznie! Publiczność zaśmiewała się do łez, a także śpiewała i klaskała razem z nami na końcowej piosence. Poczułam wtedy ogromną radość, że kolejna szuka podobała się naszym kolegom ze szkoły i w tym momencie wiedziałam, że nasze następne inscenizacje wyjdą tak samo zjawiskowo, jak poprzednie.

Bycie aktorem nie jest łatwe i choć może wydawać się, że to tragedie wymagają większych zdolności, umiejętności wejścia w rolę i bycia daną postacią, moim zdaniem komedie są zdecydowanie trudniejsze. Zauważyłam to szczególnie w czasie prób do spektaklu Ach, te kobiety!. Scenariusz, pomysł wystawienia tego spektaklu spodobał się od razu całej grupie – nie wiedzieliśmy jednak, że czeka nas wyzwanie. Wielu z nas właśnie przy pracy nad tym przedstawieniem przełamywało swoje bariery, poznawaliśmy co naprawdę znaczy być aktorem i przede wszystkim nabieraliśmy dystansu do siebie. Szczególnie my – dziewczyny, wtedy kiedy miałyśmy wyjść na scenę i zatańczyć niby prosty układ, jednak wymagający od nas pewnej odwagi przed strachem i myślami: co powiedzą inni?. Jednak oprócz umiejętności oddzielenia siebie na scenie i poza nią spektakl przyniósł nam nowe znajomości – dołączyło bowiem do składu kilku nowych aktorów, ale i przede wszystkim świetną zabawę! I to nie tylko na próbach, a nawet w czasie premiery. Oczywiście towarzyszył mi stres, tak jak pozostałym, ale możliwość sprawienia radości naszym koleżankom i kolegom, wspólne chwile spędzenie czasu przy poruszanym temacie – choć może ukazanym w sposób humorystyczny, to jednak istotnym – to wszystko skutecznie przyćmiło myśli i obawy, że coś mogłoby pójść nie tak.

W dniu 15 lutego 2017 roku w naszej szkole miała premiera spektaklu pt. „Dziady” cz. II w wykonaniu Teatru 19.99. Występ miał miejsce podczas kolejnej edycji Tygodnia Kultury. Prace nad spektaklem trwały od października pod okiem mgr Justyny Malickiej.

Jak to wydarzenie zapamiętali uczestnicy i widownia? Oto kilka refleksji na ten temat:

Spektakl dał, osobom w nim grającym, możliwość rozwijania swoich talentów aktorskich i zainteresowań. Był też nowym doświadczeniem. Dla widzów przestawienie było ciekawą formą zapoznania z utworem, ale także możliwością sprawdzenia jak współczesna młodzież rozumie przekaz i przekłada go na spektakl. Uważam, że występ był czymś nowym, innym a zarazem bardzo ciekawym, toteż sądzę, że powinno być ich jak najwięcej w naszej szkole. - Natalia Skrzypczyk, kl. 1e

Aby dojść do swego rodzaju doskonałości w jakiejś dziedzinie, potrzeba wielu godzin poświęconych na szlifowanie swoich umiejętności. Na naszej drodze do tego celu powinniśmy się sprawdzać, zmierzać z różnymi zadaniami, które pokażą, czy robimy postępy i czy idziemy w dobrym kierunku. Taką możliwość dają niewątpliwie warsztaty.

22 marca przekroczyliśmy już po raz drugi progi Warszawskiej Szkoły Filmowej. Tym razem na warsztat wzięliśmy film dokumentalny. Na początku nie do końca byliśmy przekonani, co do tego gatunku, ale nasze podejście zmieniło się, kiedy po słowie wstępu Olafa Tryzny, przeszliśmy do praktyki. Podzieliliśmy się na 10-cioosobowe ekipy filmowe (przodownikami pracy w jednej z nich byli unici – Michalina – reżyser, Agnieszka – operator i Filip – montażysta). Zadaniem obu zespołów było stworzenie kilkuminutowego dokumentu o szczęściu. Temat z pozoru łatwy, prosty i przyjemny, ale tak naprawdę bardzo złożony. Prawie każdy znalazł się po drugiej stronie kamery – doświadczenie to o tyle było ważne, aby zrozumieć, co czuje rozmówca, kiedy go nagrywamy. W blasku reflektorów i ze świadomością, że wszystko, co mówimy i robimy jest dokładnie rejestrowane, wzmaga stres i największy chojrak potrafi przestraszyć się tych kilku sprzętów. Trzeba przyznać, że nasi rozmówcy otworzyli się, pomimo tego, że znaliśmy się raptem kilka godzin. Po kilku godzinach spędzonych w studiu, przeszliśmy do montażowni. A montaż do najprzyjemniejszych zadań nie należy…

Dokument historyczny to gatunek, z którym zmierzyli się Unici w ramach Retroperspektywy w dniach 5-6 marca. Dwójka zapalonych filmowców (Agnieszka Bąk i Piotr Kamiński) brała udział w warsztatach, których efektem miał być film o Żołnierzach Wyklętych. To dwudniowe spotkanie rozpoczęło się w jednej z auli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, projekcją filmu dokumentalnego. Potem przeszliśmy do hotelu Merkury, gdzie rozpoczęliśmy pracę. Na początku obejrzeliśmy kilka przykładowych dokumentów, aby wiedzieć, czym pachnie ten gatunek. Nie ma co się rozwlekać nad teorią, dlatego szybko przeszliśmy do działania i przygotowywaliśmy studio (ustawienie światła etc.)na przyjęcie gości – rodzeństwa Żołnierzy Wyklętych z Piask. To doświadczenie było o tyle trudne, że naszymi rozmówcami byli starsi ludzie. Pomimo przygotowanych wcześniej pytań, rozmowa poszła w dość nieoczekiwanym kierunku. Parokrotnie osoby prowadzące wywiad próbowały wrócić na właściwe tory konwersacji, jednak bezskutecznie. Wymagało to od ekipy skupienia i spontanicznego działania – m.in. innego ustawienia kamer, kręcenia rozmówców w tym samym czasie w innych miejscach sali. Inną sprawą było to, że nasi goście byli bardzo rozmowni (mieli przecież do opowiedzenia kilkadziesiąt wiosen z życia), co wiązało się z długim czasem nagrywania i w końcu ze zmęczeniem. Jednak z czystym sercem możemy przyznać, że te warsztaty wniosły do naszego życia nowe doświadczenie związane z dokumentem i pracą ze starszymi osobami. Ważne było to, że poznaliśmy ludzi o podobnych zainteresowaniach, z którymi w przyszłości będziemy mogli rozpocząć owocną filmową współpracę.

Za nami już dwa warsztaty z panem Marcinem Wąsowskim. Na pierwszych zajęciach postawiliśmy na poznanie się wzajemnie poprzez wspólną teatralna zabawę.

Niestety olimpiada z matematyki w świetlicy ograniczyła naszą przestrzeń i zmusiła  do wynajęcia mniejszej sali lekcyjnej, jednak to nie popsuło nam w żaden sposób naszej integracji. Na drugich warsztatach, (już w sali 17 ) jako ze p.Wąsowski jest mimem zdradzał nam sekrety chodzenia w miejscu. Bawiliśmy się również w rzeźbiarza, rzeźbę i glinę, co przez zamknięcie oczu przy tym ćwiczeniu może wydawać się trudne ale w praktyce każdemu świetnie wychodziło.

Mamy nadzieję na kolejne ciekawe warsztaty, za tydzień już praca z tekstem.

W dniu 30 stycznia 2015 razem z klasa 2e i 2g pojechaliśmy na wycieczke do Warszawy. Nikt nie przypuszczał, że tak pięknie i owocnie spędzimy ten czas w Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Pierwsza część naszego spotkania z filmem zaczęła się od wejścia na plan " Miasta 44". Och, zanim to nastąpiło, zostaliśmy ucharakteryzowani na powstańców, pani pomalowała nam twarz bądź ręce na krwisty kolor i tacy "poobijani, pocięci" weszliśmy na plan, by tam móc 2 godziny chłonąć wiedzę o tym filmie, dla nas tym bardziej ważny, że jedną z głównych ról zagrała nasza koleżanka (już absolwentka Unii - Ania Próchniak). Po tym czasie udaliśmy się do charakteryzatorni, by tam przez kolejne 2 godziny uczyć się robić rany: cięte i szarpane, niektórzy lepili z masy " nosy karła, elfa, czy czarownicy". Czas upłynął nam niezwykle szybko, bo co piękne szybko się kończy. Myśle, że Ci , którzy poważnie zastanawiają się nas swą przyszłością, może myślą o zawodach związanych z filmem, była to świetna próbka tego, m aktor czy inne zawody związane z filmem się zajmują. Efekt końcowy jest piękny, ale praca ciężka, wymagająca i uczy pokory.

Poniżej zdjęcia autorstwa J. Kozyrskiego.

W ostatnim miesiącu, styczeń 2015 zajęć z panią Ulą Pietrzak postanowiliśmy maksymalnie wykorzystać czas, który nam został do zakończenia współpracy. Na przykład pierwszy raz mieliśmy okazję uczestniczyć w warsztacie z rytmiki. Są to ćwiczenia, które również wykonuje się w szkołach aktorskich.

Na innych zajęciach ćwiczyliśmy dykcję, czytając fragmenty artykułów, przy których wyrażaliśmy różne, wyznaczone przez p. Ulę emocje. Stworzyliśmy tez profil psychologiczny naszej wymyślonej postaci, który wykorzystaliśmy w ćwiczeniach improwizacyjnych. Przy każdych zajęciach standardowo towarzyszyła nam rozgrzewka całego ciała.

W czwartek 16.10.2014r odbyło się w teatrze im. H. Ch. Andersena spotkanie organizacyjne grupy teatralnej 19:99. Uczniowie klas 1 i 2 z III LO im. Unii Lubelskiej w Lublinie pod kierownictwem pani Urszuli Pietrzak rozpoczynają kolejny rok ciężkiej pracy połączonej ze wspaniałą zabawą. Termin zajęć został ustalony na wtorki, godz. 16.45.

Pełni zapału zaczniemy pracą warsztatową, a następnie zajmiemy się realizacją nowego spektaklu. Poszukując inspiracji oddajemy sie lekturze kolejnych książek i czekamy na natchnienie. Wypoczęci po wakacjach i zmotywowani zeszłorocznymi sukcesami naszego spektaklu, pt. "Anatomia Romea i Julii" (możecie go obejrzeć tutaj) zabieramy się do pracy z nadzieją, że znów uda nam się stworzyć coś wyjątkowego. Nie ma wątpliwości, że każdy młody aktor włoży całe swoje serce, żeby praca teatru 19:99 była jak najbardziej owocna.

Tak więc oddajemy się sztuce i liczymy na jak najlepszego efekty naszego działania.